فضا، در تجربه ي روزمره ي ما، «ظرف» محدود يا نامحدود احجام يا اشيا است. در تحليل آثار هنري، ما فضا را محدود و قابل سازماندهي هنري و بياني تلقي مي کنيم. معماري، تجسم پيش پا افتاده ترين تجربه ي ما از دستکاري واقعي در فضا است، ليکن هنر نقاشي غالبا مي کوشيده است تصويري (يا پنداري) از دنياي سه بعدي پيرامون ما را بر يک سطح دو بعدي بيافکند.