تاريخ فلسفه، همان طور که از نامش بر مي آيد، بيانگر وحدت دو رشته بسيار متفاوت است که هر کدام قيدوبندهاي جدي بر ديگري تحميل مي کند. تاريخ فلسفه به عنوان تمريني در تاريخ انديشه ها مستلزم آن است که فرد با «ديدگاهي متکي بر دوران» درک کاملي از اين موضوع داشته باشد که متفکران مورد بررسي چگونه به پرسش هاي خويش پاسخ ميدادهاند و چارچوب مفهوميشان براي بررسي موضوع ها و فرضيه ها و هدفهايشان، و نقاط کور و سهو و خطايشان چه بوده است. اما ما به عنوان تمريني در فلسفه، درگير وظايفي بيش از توصيف هستيم. در تلاش هاي ما جنبه انتقادي تعيين کننده اي وجود دارد: به همان اندازه که در جست و جوي بسط يک استدلال هستيم در پي اقناع نيز هستيم، زيرا اين امر به يک اندازه بر مسائلي که ذهن مان را اشغال مي کند و نيز بر تحول انديشه فلسفي تأثير مي گذارد.
سده نوزدهم دوران فعاليت فکري شديدي بود که با پيشرفت در علوم، رياضيات و روان شناسي، که به تدريج به عنوان رشته اي مستقل از فلسفه تثبيت شد، همراه بود. مجادله هاي فلسفي درباره ماهيت روش علمي و نيز اين موضوع مطرح شد که آيا، و تا چه حد، فهم رفتار انسان و جامعه انساني مستلزم اقتباس از روش هاي مشاهده و آزمايش است، روش هايي که در ميان علوم طبيعي مشترک بود. نظريه هاي متفاوت فلسفي درباره ماهيت واقعيت، بنيادهاي دانش و اخلاق، و حدود آزادي فردي به نحو نظام مندانه اي بسط يافتند و بسياري از اين نظريه ها هنوز در بحث هاي معاصر فلسفي مطرح هستند.
فيلسوفاني که در جلد کنوني بحث مي شوند شامل افرادي اند که هم به سنتهاي «تحليلي» و «قاره اي» و هم به پراگماتيستهاي تأثيرگذار کنوني امريکايي تعلق دارند. هر فصل را نويسندهاي متفاوت نوشته است، و موضوعات در بستر دوره اي که پديدار شدند ارائه مي شوند، اين در حالي است که به ارتباط اين موضوعات با علايق فلسفي کنوني نيز توجه مي شود. چند فيلسوف در بيش از يک فصل، در بسترهايي متفاوت، اما متقابلا روشن کننده، بررسي شده اند.