اين پرسش که شاعر چگونه شاعر شد و شعر چگونه شعر، در لابه‌لاي تاريخ و تجربه‌ي زيسته‌ي انساني نهفته که ادبيات به زندگي او بدل شده و براي شعري که زندگي‌ست، سبکي تحمل‌ناپذير هستي را به دوش مي‌کشد. کودکي، نوجواني و عنفوان جواني اگر نسبتي با زيست شاعرانه و شعرآفرين داشته باشند، حتي اگر شعر به معناي آنچه بايد نوشته شود هم در آن لحظه‌ها برجا نماند، بستري را مهيا مي‌کنند که از لحظه‌اي شعر در آن ممکن شده و تا هميشه براي شاعر، ممکن باقي مي‌ماند. از همين روي خواندن حديث روزگار سپري‌شده‌ي شاعر، ما را در مسير آفرينش شعر و امکان شاعري قرار داده و راه آمده و رفته را روشن مي‌کند؛ هرآنچه از ميان سطرهاي شعرهاي شاعر شايد نتوان فهم کرد به درستي. کتاب «دو امدادي تک‌نفره: خاطرات 1329 - 1357» روايت محمد شمس لنگرودي از سال‌هايي‌ست که او درحال فهم و کشف جهان بوده و عشق، سياست، هنر و ادبيات زندگي‌اش را آرام آرام در خود فرو برده و شمس شاعر را ساخته‌ است. شمس لنگرودي در دو امدادي تک‌نفره با همان ايجاز و ساده‌گويي و درعين‌حال عمقي که از او سراغ داريم، هرآنچه تا انقلاب 57 بر زندگي‌اش گذشته را در فصل‌هايي کوتاه و درعين‌حال گيرا روايت کرده که عجيب خواندني‌ست.