رمان مائده هاي زميني و مائده هاي تازه، رماني است که قالب هاي مختلفي به خود گرفته است: نظم، نثر شعرگونه، سفرنامه، شرح حال و گفت وگو. اگرچه در اين رمان، المان هاي داستان پردازي و خودزندگي نامه بسيار واضح و آشکار به چشم مي خورد، اما رمان مائده هاي زميني و مائده هاي تازه بيشتر به عنوان اثري فلسفي در نظر گرفته مي شود. اين عنوان شامل دو بخش است که با فاصله ي زماني چهل ساله نسبت به هم نوشته شده اند. بخش اول زماني نوشته شد که آندره ژيد در حال بهبودي از يک بيماري کشنده بود. نويسنده از طريق نظمي فاخر و در قالب سفرنامه، داستان بازديدش از جنوب ايتاليا، مزرعه اي در نورماندي و مکان هاي مختلفي در آفريقاي شمالي را بازگو مي کند. جان مايه ي اصلي اين بخش، زندگي در لحظه ي حال و در آغوش کشيدن احساسات و تجارب تلخ و شيرين زندگي است. بخش دوم که در دهه ي ششم زندگي نويسنده به نگارش درآمد، تأييد و تأکيدي بر فلسفه ي دوران جواني ژيد و تفسيري جامع از مفاهيم مذهبي و سياسي اين فلسفه است. ژيد در رمان مائده هاي زميني و مائده هاي تازه بيان مي کند که بزرگ ترين افسوس هاي ما، امور انجام شده نيستند، بلکه کارهايي هستند که آن ها را انجام نداده ايم: فرصت ها و تجارب از دست رفته و لذت هايي که از خودمان دريغ کرده ايم.