اين سال ها، اين سال هاي سخت، اين سال هاي آشفتگي و ملال، سال هاي پايان قرن چهارده خورشيدي و آغاز قرن پانزدهم، همان سال هايي که زنان و مردان ايراني متولد دهه ي 60 و 70 مجبور بودند زندگي شان را در هنگامه ي آنها آغاز کنند و بسازند، آغاز کردن و ساختني که در چارچوب تفکّر عقلاني حاکم بر ذهن هر انسان مدرني، غيرمنطقي، غير عقلاني و ديوانه وار به نظر مي آمد و مي آيد! تشکيل خانواده و به دنيا آوردن فرزند، آن هم در سال هاي رکود، تورّم، انواع روان تني ها و روانپريشي ها، بيماري هاي همه گير، فوران بزهکاري هاي اجتماعي و صدالبته زيستن در کشوري با دايره ي عظيمي از دروغ، به گونه ايست که بسياري از زنان و مردان پيش از انجامش، بر اشتباه بودنش صحّه مي گذارند. در اين ميان اما، آيا مي توان و بايد زندگي و زيستن در جهان را رها کرد و با مجموعه ي اين دلايل، زندگي خانوادگي و فرزندداشتن را از خود و ديگري خود دريغ کرد؟ به نظر مي رسد که براي ديدن روي ديگر زندگي و براي بازپس گيري معناهاي ازدست رفته ي آن، بايد با ابزار حيات بخش خودش به مبارزه با نيروي کذّاب جهان برخاست. کتاب «پروژه ي پدري» شرح پدراني ست که پدرشدن و بودن را برگزيده اند و بر سر آن ايستاده اند، با تمام فهم اندوهناکشان از جانکاهي اين تجربه ي بکر، شيرين و تلخ! اين کتاب را پانزده مرد ايراني در پانزده روايت خودشان ساخته اند. روايت هايي که هرکدام رو به سوي بخشي از پدرشدگي و پدربودگي دارند؛ پدراني که به تجربه و به درک غريزي و اکتسابي شان از وضعيت هايي که در آن محصور بوده اند، وارد ماجراي پدري شده اند و هرکدام در هر لحظه اش واقعيت هايي را برابر خودشان ديده اند که پيش از آن بدين حد شديد نبوده است. «پروژه ي پدري» را پدران نوشته اند، پدران نويسنده اي که آرزوها، کاميابي ها و حسرت هايي داشته و دارند و نوشتن از واقعه ي پدري و فرزندي را انتخاب کرده اند براي رويارويي خودشان و خوانندگانشان با ماجرا، اصيل و يگانه و البته در نقطه ي مقابل انبوه کتاب هاي روانشناسي زرد سياره اي – ستاره اي و کودک صالح و گلي از گل هاي بهشتي!