فيلمسازان علاوه بر انتخابي که در مورد دانه و قابليت تفکيک رنگمايه ها در انواع فيلم خام به عمل مي آورند، بايد تصميم بگيرند که فيلم خام سياه و سفيد مي خواهند يا رنگي همان طور که مکررا تأکيد شده، نه فيلم رنگي ذاتا از نظر هنري بهتر است و نه فيلم سياه و سفيد. هر کدام از آنها قابليت هاي بياني خودش را دارد. از ميان کيفيات گوناگون رنگ ( به شرحي که مي آيد) فيلمساز بايد به اقتضاي تأثيرهايي که از لحاظ درون مايه، شخصيت، کنش، و زمينه آرايي منظور نظرش است دست به انتخاب بزند. اختلاف هايي که در ارزش (درجات مختلف شدت و ضعف يک رنگ) هست معمولا در فيلم رنگي با وضوح بيشتري احساس مي شود. اين خصيصه سبب مي شود درون مايه فيلم بيشتر به وجهي تصويري منتقل شود تا از راه گفت و گوها يا روايتگري ( دو ابزار بياني يي که اغلب بيش از حد وضوح دارد. در موري يل (1963) الن رنه از صور گوناگون تغييراتي که در ارزش رنگها ايجاد مي شود استفاده مي کند تا اين فکر را نمايش دهد که گذشته را نمي توان بازيافت.