هريک از ما زماني‌‌‌‌که حس ارتباط را از دست داديم، احتمالا قص? متفاوتي را از سر گذرانديم. ولي همگي جايي در ايام جواني‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، تجرب? دور شدن از فيض و احساس عميق و دروني پيوستگي و ارتباط را داشته‌‌ايم. در نتيجه اکثرمان بقي? عمر خود را به کشمکش و جنگي پايان‌‌‌‌‌‌‌‌ناپذير ميان دو بعد از وجودمان آنکه از باز پس‌‌‌‌‌‌‌‌گيري آن رابطه به هر قيمتي مأيوس و نااميد است و آنکه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد به هر قيمتي آن را پس بگيرد، سپري مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنيم. رنجي که از جدايي و از دست دادن اين رابطه در وجود خود حس مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنيم، دردناک‌‌‌‌‌‌‌‌ترين ضرب? روحي است که مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانيم آن را تجربه کنيم. اين ضربه‌‌‌‌‌‌‌‌، تکه‌‌‌‌‌‌‌‌تکه و خردمان مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند و تقارن و تناسب وجودمان را به اختلال و آشفتگي، آرامش را به ترس و اضطراب، صلح دروني‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌مان را به کشمکش و شادي را به درد و رنج تبديل مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند.