حکايت غريبي‌ست اين حکايت روشنفکر چپ در تاريخ معاصر. همه‌ي عمر را براي برابري و عدالت، سرزمين و مردمش مبارزه مي‌کند، بهترين رمان‌ها، داستان‌ها و آثار هنري گونه‌گون را خلق مي‌کند، زندان و شکنجه و تبعيد را از سر مي‌گذراند و درنهايت کشته مي‌شود يا در رنج و بيماري مي‌ميرد و با همه‌ي اين‌ها باز هم طرد شده از جامعه‌، مقصر همه‌ي ناکامي‌ها معرفي مي‌شود درحالي‌که در جامعه‌اش هيچ نشاني از آرمان‌هايي که او براي‌شان زندگي و جانش را فدا کرده، ديده نمي‌شود. يوسف آتيلگان، يکي از همان روشنفکران است که سي سال تبعيد و شکنجه را تحمل کرد و دو رمان شاهکار و بيش از 20 داستان کوتاه نوشت و به دليل مارکسيست بودن، مجال خلق آثار بيشتري در حاکميت توتاليتر ترکيه نداشت. کتاب «پرسه‌زن» اولين رمان آتيلگان و يکي از سرآمدان و نمايندگان داستان مدرن در ترکيه و آغازگر شهرت ملي و جهاني اين نويسنده‌ي نوگرا و مارکسيست ترک است. داستان مردي خسته، عاصي، جداافتاده از دوست و آشنا، به مثال همه‌ي روشنفکران محکوم به زيستن در خفقان و پناهنده شده به دامن سينما. پرسه که در کلانشهرهاي مدرن معنايي تازه و ويژه دارد، يکي از عناصر زيست شهري انسان مردن است که او را در هياهوي زندگي سرشار از رنج هم‌چنان در شهر زنده و روي پاي خودش نگه مي‌دارد. پرسه‌زن روايتي مدرن، دروني، سرشار از چالش‌هاي روان‌شناختي بشر مدرن در يک جامعه‌ي درحال توسعه است که روشنفکرانش در گيرودار مواجهه با مردمان پيشامدرن به قلب مدرنيته پناه مي‌برند، به جلوه‌ي راستين آن: سالن‌هاي عزيز سينما، مردم خيره به پرده و فيلم‌هايي که دوست‌شان داريم. کتاب پرسه‌زن را براي سير و سفري شورانگيز ولي اندوهگين در استانبول نيمه‌ي دوم قرن بيستم و تاريخ سينما بايد خواند.