فضاي اين نمايشنامه مربوط به يک محيط بسته و انتزاعي است. به نظر مي رسد پينتر وقايع آن را در چارچوب يک آسايشگاه به تصوير مي کشد و افراد آن نيز به ظاهر آدم هاي رواني هستند. «آسايشگاه» مانند بيشتر آثار اين نويسنده در فضايي پر ابهام پيش مي رود.

نمايشنامه ي آسايشگاه، طنز سياهي است که در يک آسايشگاه رواني دولتي مي گذرد و داستان نقشه ي شوم يک قتل، و فساد و کاستي هاي جامعه اي مستأصل را به تصوير مي کشد. در زير ظاهر طنزآميز اين نمايشنامه، مفاهيمي هشداردهنده در مورد نظامي بروکراتيک نهفته است که در ظاهر قرار بوده زندگي مردم را بهبود بخشد اما در واقعيت، انسان ها را تبديل به اعداد و ارقامي کرده که هويت شان، به سادگي هرچه تمام تر، فراموش شدني است.