عشق مفهومي است که ادبيات فارسي همواره با آن عجين بوده است. اين مسئله گاه به صورت عشق انساني تجلي يافته و گاه به صورت عشق عرفاني درآمده است اما هر چه هست ادبيات فارسي از اين مفهوم پر احساس و هيجان برانگيز سرشار است.
در اين کتاب مي خوانيم: «عشق بيانگر دلبستگي فيزيکي و شخصي متقابل بين دو نفر است که نسبت به يک ديگر پيدا مي کنند. اين احساس فردي نيز با بررسي تاريخي نشان داده شده است که دگرگون پذير بوده و در هر دوران، شکل و رنگي تازه داشته است. در شعر معاصر ايران، به ويژه شعر نو، عشق وابستگي فردي نيست، بلکه مراد از عشق دلبستگي انساني است و جنبه ي انديشگي و انسان دوستانه دارد و با خواست، انديشه و خردورزي شاعر رابطه ي تنگاتنگي دارد. به اين باور رسيدم که ميان عشق در شعر معاصر و عشقي که زبانزد مردم است و در برخي شعرهاي تغزلي ديده مي شود، تفاوت وجود دارد. اين اختلاف هم در بيان و هم در زمينه ي روان شناختي آن ها وجود دارد که جدا از آن دلبستگي و شوق به انسان، وابستگي فردي را مه آلود و تيره و تار مي سازد و نيز تشخيص اين دو گرايش را از هم سخت مي نمايد و پرسش هاي مختلفي را به وجود مي آورد.»