وقتي نيچه گريست آميزه اي است از واقعيت و خيال، جلوه اي از عشق، تقدير و اراده در وين خردگراي سده ي نوزدهم، و در آستانه ي زايش دانش روانکاوي. فردريش نيچه، بزرگ ترين فيلسوف اروپا، يوزف بروير، از پايه گذاران روانکاوي، دانشجوي پزشکي جواني به نام زيگموند فرويد، همه اجزايي هستند که در ساختار رمان در هم تنيده مي شوند تا حماسه ي فراموش نشدني رابطه ي خيالي ميان بيماري خارق العاده و درمان گري استثنايي را بيافرينند. در ابتداي رمان، نيچه در نامه هايي که به لو سالومه مي نويسد، مشخص مي سازد که در پي ايده اي براي خودکشي است و لو سالومه، اين زن دست نيافتني از بروير مي خواهد با استفاده از روش آزمايش درمان با سخن گفتن به ياري نيچه ي نااميد و در خطر خودکشي بشتابد. اما او چگونه مي تواند اين مرد مغرور تاريخ را وادار سازد که به پزشک يوزف بروير مراجعه کند ؟ در اين رمان جذاب، دو مرد برجسته و اسرارآميز تاريخ، تا ژرفاي وسواس هاي خويش پيش مي روند و در اين راه، به نيروي رهايي بخش دوستي دست مي يابند.