اين کتاب "نقد و حقيقت" به دور از اينکه صرفا توضيحي در يک نزاع منسوخ شده باشد، پاسخ نويسنده به هجمه هايي است که عليه اثرش صورت گرفته است. رولان بارت در اينجا شرايط امکان مدرنيته را بر حسب نظريه ادبي تعريف مي‌کند و بدين ترتيب اين کتاب کوچک را به يک اقدام بنيان‌گذار ادبي بدل ميسازد. رولان بارت (1915-1980)در گفتگوي مستمر با کثرت گفتمان‌هاي نظري و جنبش‌هاي فکري زمان خود سعي داشت از اين رويکردها نظري غالب فرار برود. او در عين حال که قدرت هر زبان تثبيت‌شده‌اي را محکوم مي‌کرد، يک انديشه انتقادي منحصربه‌فرد را توسعه داد. او به ويژه نويسنده درجه صفر نوشتن (1953) و قطعاتي از يک گفتمان عشقي (1977) است. "نقد و حقيقت " در مجموعه ي آثار بارت جاي ويژه اي دارد و در آن او از ساختگرايي به پساساختگرايي و هرمنوتيک نزديک مي شود. از آزادي نقد در بازنگري آثار کلاسيک با برداشتي نو دفاع مي کند و اثر را داراي معناهايي چندگانه مي داند که سبب مي شود ناقدان بتوانند در زمان هاي گوناگون از زاويه هاي مختلف درباره ي آن سخن بگويند. بارت به روند فلسفه اگزيستانسياليستي که در دهه 1940 در فرانسه برجسته بود، به ويژه به رهبر اگزيستانسياليسم، ژان پل سارتر، واکنش نشان داد. سارتر در "ادبيات چيست؟ (1947)" نسبت به اشکال تثبيت شده نوشتار و هم از اشکال تجربي تر و آوانگارد ابراز نااميدي مي کند . او احساس مي کند اين شيوه ها خوانندگان را بيگانه مي کند. پاسخ بارت تلاش براي کشف چيزي بود که ممکن است در نوشتن منحصر به فرد و بديع در نظر گرفته شود. بارت در عوض، فرم يا آنچه بارت آن را «نوشتن» مي‌نامد (روش خاصي که يک فرد براي دستکاري قراردادهاي سبک براي اثري دلخواه انتخاب مي‌کند)، کنش منحصربه‌فرد و خلاقانه است. با اين حال، فرم يک نويسنده پس از در دسترس قرار گرفتن در دسترس عموم، در برابر تبديل شدن به يک کنوانسيون آسيب پذير است. اين بدان معني است که خلاقيت يک فرآيند مداوم تغيير و واکنش مداوم است.