فلسفه با اينکه قادر نيست با بقين و قطعيت به شکوک و ترديداتي که خود مطرح ساخته است پاسخ بدهد ليکن طرق ممکنهي متعدده اي را القاء مي نمايد که فکر ما را توسعه داده و آن را از قيد و سلطه ي عادت جباره رهايي مي بخشد. پس هرچند حس يقين را قطعيت ما را درباره ي حقايق امور کاهش مي دهد اما بر علم به شقوق ممکنه ي ماهيات آنها مي افزايد و آن جزميت قرين به کبر و نخوت را که مخصوص کساني است که هرگز به قلمرو شک آزادگر قدم ننهاده اند زايل مي سازد و حس اعجاب و دهشت ما را به وسيلهي ارائه ي جنبه ي نامأنوس اشيا و امور مأنوس زنده و باقي نگه مي دارد.