جعفر مدرس صادقي يکي مهم‌ترين نويسندگان سه دهه‌ي گذشته‌ي ادبيات ايران است که مجموعه‌ي درخوري از داستان کوتاه، داستان بلند، رمان، تصحيح متون کهن و مقاله‌هاي آموزشي پيرامون زبان و نوشتار فارسي را خلق کرده است. او که خود نثرنويس قهاري‌ست و اهميت نثر و کيفيت آن را در آفرينش يک اثر ادبي مي‌داند، کتاب «سه استاد» را در رثاي سه نفر از نثرنويسان ادبيات معاصر ايران نوشته که هرکدام ويژگي‌هاي خاصي در آثار نوشتاري‌شان وجود دارد که آن‌ها را از ديگران متمايز کرده است. ابراهيم گلستان، قاسم هاشمي‌نژاد و شميم بهار سه نويسنده‌اي هستند که مدرس صادقي در سه استاد به نقش و جايگاه‌شان در ادبيات ايران پرداخته و با استدلال‌هاي قابل تأملي، آنها را از ديگران جدا کرده است. البته ابراهيم گلستان از نسل اول نويسندگان ايراني‌ست و دامنه‌ي تأثيرش بر فرهنگ، هنر و ادبيات ايران بسيار عميق‌تر و گسترده‌تر از هاشمي‌نژاد و بهار است. هاشمي‌نژاد نيز به واسطه‌ي مجموعه‌اي از نثرها، بازخواني‌ها، تصحيح‌ها و رمان بسيار درخشان‌اش «فيل در تاريکي» که کيفيتي ادبي به رمان ژانر ايراني داد و اين کيفيت با گذر زمان نيز خللي در آن وارد نشده، نويسنده‌ي مهمي در تارک ادبيات ايران به حساب مي‌آيد. درباره‌ي شميم بهار نمي‌توان با قطعيت حرف خاصي زد، آن هم با چندتايي داستان کوتاه و يکي دو رمان که بيشتر از کيفيت خودشان، کيفيت هياهوي شاگردانش را در پي داشته است و تعدادي نقد در قالب ناسزا و مسخره کردن آثار ابراهيم گلستان، فروغ فرخزاد، نيکلاس ري، ميکل‌آنجلو آنتونيوني و ديگران. به هر روي سه استاد، ستايش‌نامه‌ي مدرس صادقي‌ست درباره‌ي اين سه نفر که تحليل‌ها و ادله‌هايي در اهميت آن‌ها ارائه داده که خودش مي‌تواند آغاز بحثي ديگر باشد.